Θετική σκέψη

“Α, ναι, ξέρω. Όπως λέμε “να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο, αντί για μισοάδειο”. Σωστά;” προτείνουν αυτοί που έχουν έρθει σε επαφή με σχετική βιβλιογραφία και έχουν ασχοληθεί με θέματα αυτοβελτίωσης.

Υποθέτω ότι έχετε και εσείς ακούσει πολλά για τη δύναμη της θετικής σκέψης. Στην πραγματικότητα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ταυτίζοντας την επιστήμη με ένα (επιθυμητό) αποτέλεσμα, θεωρεί ότι “Ψυχολογία” ίσον “κατάσταση θετικής σκέψης”. Οι υπόλοιποι θεωρούν ότι “Ψυχολογία” ίσον “Ψυχανάλυση”. Έχουν λεχθεί και έχουν γραφεί τόσα για τη θετική σκέψη, ώστε πολλοί, με το δίκιο τους, ειρωνεύονται:

“Αν νομίζεις ότι μπορείς, μπορείς; Τρίχες. Και αν νομίζω ότι μπορώ να πετάξω, θα πετάξω;”

Σωστές οι αμφιβολίες: καλή η θετική σκέψη, αλλά είναι γεγονός ότι όσο και αν αυτοντοπάρεσαι, εφόσον δεν διαθέτεις τις απαραίτητες ικανότητες, “κρίμα στο βόδι που έσφαξες και στην χαρά που πήρες”.

Η υπερβολικά απλοϊκή αντιμετώπιση και η αντίληψη ότι η θετική σκέψη είναι πανάκεια, είναι πλέον ξεπερασμένη. Αν το θέμα ήταν τόσο απλό, τότε τα εκατομμύρια των ανθρώπων που διαβάζουν και παρακολουθούν σεμινάρια θετικής σκέψης, θα έπρεπε να είναι και αναλόγως επιτυχημένα και ευτυχισμένα. δεν είναι όμως. Η διάρκεια της επίδρασης ενός καταπληκτικού σεμιναρίου ή βιβλίου διαρκεί κατά μέσο όρο… δύο–ολόκληρες, ε;–ημέρες!

Τι μπορείς λοιπόν να κάνεις με τη θετική σκέψη; Όπως πολύ έξυπνα το τοποθέτησε ο Ziglar: “Μπορείς να κάνεις τα πάντα, πολύ καλύτερα από όσο χωρίς αυτήν!” Μέσα στα πλαίσια της λογικής και των γενετικών μας δυνατοτήτων, μπορούμε οπωσδήποτε να καταφέρουμε ασυγκρίτως περισσότερα αν, συν τοις άλλοις, διαθέτουμε και θετική σκέψη.

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα του Bandura (1997), η πίστη στις ικανότητές μας ή η αυτοαποτελεσματικότητά μας επηρεάζει σαφώς την επιλογή να ασχοληθούμε με μια συγκεκριμένη δραστηριότητα, το μέγεθος της προσπάθειας που θα καταβάλουμε, την επιμονή να συνεχίσουμε την προσπάθεια σε περίπτωση αποτυχίας και, τελικά, την επιτυχή ή ανεπιτυχή έκβαση του αποτελέσματος.

Χρειάζεται, λοιπόν, κάτι παραπάνω από την παρακίνηση. Χρειάζεται πλάνο και δράση. Αν και η πίστη στον εαυτό μας και οι θετικές (επι)βεβαιώσεις είναι σημαντικές και αναγκαίες, δυστυχώς, από μόνες τους, δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα αυτά καθαυτά. Για παράδειγμα, αν θεωρώ ότι θα τα καταφέρω στο μπάσκετ ή στα μαθηματικά, ως πωλητής ή ως δάσκαλος, θα επιλέξω να ασχοληθώ με τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Θα σουτάρω με τις ώρες μόνος μου μέχρι το βράδυ και, ακόμη και εάν αποτύχω εκατό φορές, θα συνεχίσω με πείσμα και χωρίς να τα παρατήσω απογοητευμένος. Το αποτέλεσμα θα έρθει από μόνο του, εφόσον, επαναλαμβάνω, δεν υπάρχουν γενετικοί ή άλλοι–απ’ όπου και αν προέρχονται αυτοί–περιορισμοί.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δρ Άγγελου Ροδαφηνού “ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΟΙ”