Απόσπασμα από το βιβλίο Ο Νόμος της Επιτυχίας.
Τόμος Α΄, σελ. 237-239
Το μακράν σημαντικότερο μέρος της ιδιοσυστασίας του ανθρώπου προέρχεται από τον νόμο της κοινωνικής κληρονομικότητας, δηλαδή τις μεθόδους με τις οποίες η μία γενιά επιβάλλει στον νου της γενιάς που βρίσκεται στον άμεσο έλεγχό της, τις δεισιδαιμονίες, τις δοξασίες, τους θρύλους και τις ιδέες που, με τη σειρά της, κληρονόμησε από την προηγούμενη γενιά.
Ο όρος «κοινωνική κληρονομικότητα» θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σημαίνει όλες τις πηγές μέσω των οποίων το άτομο αποκτά γνώση, όπως το σχολείο, τη θρησκεία, το διάβασμα, τις συζητήσεις, την αφήγηση ιστοριών και κάθε μορφή έμπνευσης που προέρχεται από ό,τι εν γένει είναι αποδεκτό ως «προσωπική εμπειρία».
Μέσω της λειτουργίας του νόμου της κοινωνικής κληρονομικότητας, όποιος έχει έλεγχο του νου ενός παιδιού μπορεί, μέσω εντατικής διδασκαλίας, να του φυτέψει οποιαδήποτε ιδέα, ψεύτικη ή αληθινή, με τέτοιον τρόπο που το παιδί να την αποδεχτεί σαν αληθινή και αυτή να γίνει μέρος της προσωπικότητάς του, όπως κάθε κύτταρο ή όργανο του σώματός του (και εξίσου δύσκολο να αλλάξει).
Μέσω του νόμου της κοινωνικής κληρονομικότητας ο θρήσκος φυτεύει στο μυαλό του παιδιού αναρίθμητα δόγματα, πεποιθήσεις και θρησκευτικές τελετές και τα επαναλαμβάνει τόσο πολύ, ώστε ο νους του παιδιού τα αποδέχεται και τα αποτυπώνει ανεξίτηλα σαν ακλόνητη πίστη.
Ο νους του παιδιού που δεν έχει φτάσει ακόμα στην ηλικία της γενικής κατανόησης, για μια περίοδο που καλύπτει, ας πούμε, τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του, είναι εύπλαστος, ανοιχτός, καθαρός και ελεύθερος. Κάθε ιδέα που φυτεύεται σε έναν τέτοιον νου ριζώνει και βλασταίνει, τρόπος του λέγειν, με τέτοιον τρόπο που ποτέ δεν μπορεί να ξεριζωθεί ή να εξαλειφθεί, ανεξάρτητα τού πόσο παράλογη είναι αυτή η ιδέα.
Πολλοί θρήσκοι ισχυρίζονται ότι μπορούν να εμφυτεύσουν τόσο βαθιά τα δόγματα της θρησκείας τους στο μυαλό ενός παιδιού, που δεν θα μείνει χώρος για άλλη θρησκεία, εν μέρει ή συνολικά. Αυτοί οι ισχυρισμοί δεν είναι υπερβολικοί.
Έχοντας υπόψη αυτή την εξήγηση του τρόπου λειτουργίας της κοινωνικής κληρονομικότητας, ο μαθητής είναι έτοιμος να εξετάσει τις πηγές από όπου ο άνθρωπος κληρονομεί τους έξι βασικούς φόβους. Ακόμα περισσότερο, κάθε μαθητής (εκτός από εκείνους που δεν έχουν μεγαλώσει αρκετά για να εξετάσουν την αλήθεια που πηγάζει από τις αγαπημένες τους δεισιδαιμονίες) μπορεί να ελέγξει την εγκυρότητα της αρχής της κοινωνικής κληρονομικότητας όπως εφαρμόζεται στους έξι βασικούς φόβους, χωρίς να χρειαστεί κάτι περισσότερο από τις προσωπικές εμπειρίες.
Οι έξι βασικοί φόβοι είναι:
Α. Ο Φόβος της Φτώχειας.
Β. Ο Φόβος των Γηρατειών.
Γ. Ο Φόβος της Επίκρισης.
Δ. Ο Φόβος Απώλειας της Αγάπης Κάποιου.
Ε. Ο Φόβος της Αρρώστιας.
ΣΤ. Ο Φόβος του Θανάτου.