""Αξίζω τα καλύτερα σε αυτή τη ζωή και μπορώ να τα έχω"!"
Γεννήθηκα ένα ηλιόλουστο, φθινοπωρινό μεσημέρι. Το ημερολόγιο έλεγε: «1η Σεπτεμβρίου 1986» και ήταν ημέρα Δευτέρα. Ίσως έτσι να εξηγείται που μου αρέσουν τόσο πολύ οι Δευτέρες. Ίσως επειδή κάθε Δευτέρα είναι η αρχή για κάτι
καινούριο. Ίσως επειδή κι αυτό το βιβλίο ολοκληρώθηκε μία Δευτέρα.
Όταν οι γονείς μου με πήγαν στο σπίτι το πρώτο πράγμα που είδα, εκτός από τα παιχνίδια, ήταν περίπου 300 βιβλία. Όσο εγώ μεγάλωνα μεγάλωνε κι ο αριθμός των βιβλίων στο σπίτι. Κάποια στιγμή φτάσαμε να έχουμε 1.000 βιβλία. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με θυμάμαι με ένα βιβλίο.
Στο σχολείο στα διαλείμματα διάβαζα… Όταν είχα ελεύθερο χρόνο διάβαζα… Στις διακοπές μου στη Θεσσαλονίκη διάβαζα… Γενικά όπου κι αν πήγαινα έπαιρνα μαζί μου αρκετά βιβλία…
Αν ρωτήσετε κάποιον από τους εκπαιδευτικούς που είχα ή τους πολύ παιδικούς μου φίλους θα σας επιβεβαιώσουν την αγάπη μου για τα βιβλία και ότι θεωρούσαν δεδομένο πως θα ασχοληθώ με τον χώρο του βιβλίου. Θυμάμαι κάποτε στην ΣΤ δημοτικού, η διευθύντρια του σχολείου, μας έκανε το μάθημα της γλώσσας και μας είχε βάλει να γράψουμε μια έκθεση που να ολοκληρώνεται με τη φράση: «Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Την επόμενη ημέρα της πήγα την έκθεση των πέντε σελίδων που είχα γράψει. Αφού τη διάβασε με ρώτησε αν με βοήθησε κάποιος να την γράψω και φυσικά της απάντησα αρνητικά. Της είχε κάνει εντύπωση που είχα βάλει στον λύκο της ιστορίας σορτσάκι και να πίνει Coca-cola. Την υπόλοιπη ιστορία δυστυχώς δεν τη θυμάμαι. Όμως θυμάμαι τα λόγια της: «Εσύ, κάποια στιγμή χρειάζεται να γράψεις παραμύθια για παιδιά».
Αξίζει να σημειωθεί πως το 1996 μετακομίσαμε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, όπου ο τότε δάσκαλος μου δεν πίστευε ότι πήγαινα σε δημόσιο σχολείο. Ίσως γιατί η δασκάλα μου η κυρία Ελένη, μας είχε μάθει πάρα πολλά πράγματα μέσα από τα παιχνίδια. Χρόνια αργότερα ανακάλυψα ότι το δημόσιο σχολείο που πήγαινα, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, είχε τη φήμη κολεγίου.
Στην Αθήνα και καθώς έμπαινα στην εφηβεία ξεκίνησαν οι συζητήσεις με τη μητέρα μου σχετικά με τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Η μητέρα μου, ένας πολύ φωτεινός άνθρωπος, που από τότε που τη θυμάμαι το μόνο που επιθυμεί είναι η υγεία των παιδιών και των εγγονιών της και η ευτυχία τους, ανακάλυψε το ταλέντο μου, που ήταν να ηρεμώ τα παιδιά. Παρόλο που κανένας από τους συγγενείς μας δεν ακολούθησε παρόμοιο επάγγελμα και παρόλο που θα μπορούσε να με πιέσει να την ακολουθήσω στην οικογενειακή επιχείρηση, που η ίδια είχε και κατασκεύαζε νυφικά, βραδινά γυναικεία ενδύματα και αργότερα ρούχα θεάτρου, δεν το έκανε. Αντίθετα με οδήγησε πολύ γρήγορα στην απόφαση να σπουδάσω ψυχολογία με σκοπό να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά. Όπως αποκάλυψα και στο βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου, βρέθηκα σε συγκεκριμένες τοποθεσίες και χάρη στους ανθρώπους με τους οποίους συναναστράφηκα μπόρεσα να αναπτύξω αυτή τη μέθοδο.
Σπούδασα ψυχολογία στο πανεπιστήμιο της Κρήτης, όπου έμαθα να κάνω έρευνα. Τα χρόνια στην Κρήτη ήταν ανέμελα και γεμάτα με γνώσεις και νέες εμπειρίες. Ταξίδεψα αρκετά, έμαθα τα ήθη και τα έθιμα του νησιού. Επέστρεψα στην Αθήνα, όπου εργάστηκα σε μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό μαζί με την αδερφή μου. Το Μάιο του 2009 επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη, όπου ζω μέχρι σήμερα και το Δεκέμβριο της επόμενης χρονιάς γνώρισα το σύζυγο μου. Στη συνέχεια έκανα διάφορες εργασίες ώσπου κατέληξα να συνεργάζομαι με το φροντιστήριο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης του Αθανάσιου Ιωαννίδη. Το καλοκαίρι του 2016 παντρεύτηκα το Χρήστο.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί πως επειδή μου αρέσουν αρκετά οι ξένες γλώσσες μετά την αποφοίτηση μου από το πανεπιστήμιο έμαθα ισπανικά, τούρκικα και νοηματική. Τρεις «γλώσσες» που έμαθα ως ενήλικη κι ήρθαν να
προστεθούν στα αγγλικά και τα γαλλικά που διδάχθηκα από παιδί. Τις δύο αυτές γλώσσες τις έμαθα με τη μέθοδο μου.
Μετά τη λήξη της συνεργασίας μας με τον κύριο Ιωαννίδη, ουσιαστικά άνοιξε ο μοναδικός δρόμος προς τη δική μου κορυφή. Παρακολούθησα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα τρεις εκπαιδεύσεις για αυτό που επρόκειτο να ξεκινήσω
να διδάσκω (στην Αμερική από τον Paul Scheele, στην Αγγλία από τους Tony Buzan και Jim Kwik). Στα πρώτα σεμινάρια ενηλίκων που έκανα έδειχνα ότι ακριβώς είχα μάθει. Πολύ σύντομα όμως διαμόρφωσα τη δική μου τεχνική. Αυτό συνέβη γιατί σε αντίθεση με ό,τι είχα διδαχθεί πιστεύω στην μοναδικότητα του κάθε ατόμου. Έτσι ενισχύοντας τις δεξιότητες ενός ατόμου πιστεύω ότι μπορεί κι εκείνος να οδηγηθεί
στη δική του μοναδική κορυφή.
Στη διαμόρφωση της δικής μου τεχνικής με βοήθησε κι η έρευνα που έκανα από το Σεπτέμβριο του 2018 καθώς επίσης κι οι συζητήσεις με τους μαθητές μου αλλά και τους γονείς των μαθητών μου. Ξεκίνησα να ασκώ το επάγγελμα του ψυχολόγου, ως εθελόντρια στην κεντρική δημοτική βιβλιοθήκη, και πολύ σύντομα υλοποιήθηκαν και τα πρώτα σεμινάρια ενηλίκων.
Δεν σκεφτόμουν καθόλου να υλοποιήσω το πρόγραμμα στα παιδιά. Αυτό συνέβη γιατί είχα μελετήσει το ποιοι εξασκούσαν το επάγγελμα αυτό πριν από εμένα στην Ελλάδα και το μόνο που είχα εντοπίσει ήταν ότι εκπαίδευαν ενήλικες.
Αν δεν ερχόταν στο δρόμο μου η Κατερίνα, που είχε δοκιμάσει πολλές τεχνικές με την κόρη της αλλά χωρίς αποτέλεσμα, δεν ξέρω αν τόσο γρήγορα θα ξεκινούσα μαθήματα σε παιδιά. Ουσιαστικά τα σεμινάρια ενηλίκων ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2018 και το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ξεκίνησα τα μαθήματα στα παιδιά.
Τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της επαγγελματικής μου πορείας έχω βοηθήσει να αλλάξουν πάνω από 1.000 άτομα (παιδιά, έφηβοι κι ενήλικες). Κάθε φορά που ένας άνθρωπος κατακτά το στόχο του χαμογελάω πλατιά και είμαι υπερήφανη που τον βοήθησα. Όταν τα παιδιά με τις μαθησιακές δυσκολίες αλλάζουν τον τρόπο που μελετούν κι αποδίδουν περισσότερο τότε κοιμάμαι ακόμα πιο ήσυχη τα βράδια.
Τον τελευταίο ένα χρόνο που μπήκε στη ζωή μας ο Κωνσταντίνος Παναγιώτης όλα έχουν αλλάξει. Η έμπνευση, μέσα από αυτό το θαύμα της ζωής, έχει μεγαλώσει κι ουσιαστικά ο μικρός μου γιος με βοήθησε να ολοκληρώσω αυτό το πρώτο βιβλίο. Όλα τα παιδιά είναι θαύματα ζωής αλλά ο μικρός μου ήρθε εντελώς αναπάντεχα κι όταν πάνω από 20 γιατροί έλεγαν ότι δεν θα γίνουμε γονείς. Για αυτό το λόγο αν
με διαβάσει και κάποιος που δεν είναι γονιός ή κάποιος που του έχουν πει ότι δεν μπορεί να κάνει το οτιδήποτε θα ήθελα να του πω να μην ακούσει κανέναν. Απλώς να χαμογελάσει πλατιά και να συνεχίσει τις προσπάθειες για την επίτευξη του
στόχου του! Κι όταν πια θα τον έχει υλοποιήσει είμαι σίγουρη
ότι άφθονα θετικά συναισθήματα θα τον πλημμυρίσουν…
Βοηθήστε το παιδί σας να αναπτύξει τη μνήμη του και να κάνει το καθημερινό διάβασμα παιχνίδι. Με εύκολες, γρήγορες και απλές τεχνικές μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που μελετά το παιδί σου και να κερδίσει πολύτιμο χρόνο. Παράλληλα το παιδί γίνεται master στη μνήμη και στην ανάγνωση και μπορεί να κατακτήσει τις δικές τους μοναδικές κορυφές στη μελέτη.
