Αυτό το μάθημα καταλαμβάνει κομβική θέση στη μέθοδο, επειδή ο ψυχολογικός νόμος στον οποίο βασίζεται παίζει ζωτικό ρόλο για κάθε άλλο μάθημα της μεθόδου.
Ας ορίσουμε τη λέξη συγκέντρωση, όπως τη χρησιμοποιούμε εδώ: «Συγκέντρωση είναι η πράξη εστίασης του νου σε μια δεδομένη επιθυμία, ώσπου να καταστρωθούν τρόποι και τεχνικές για την πραγμάτωσή της και να τεθούν επιτυχώς σε λειτουργία».
Δύο σημαντικοί νόμοι υπεισέρχονται στην πράξη της συγκέντρωσης του νου σε μια δεδομένη επιθυμία. Ο ένας είναι ο νόμος της Αυθυποβολής και ο άλλος είναι ο νόμος της συνήθειας. Ο πρώτος έχει πλήρως περιγραφεί στο προηγούμενο μάθημα. Τώρα, θα περιγράψουμε εν συντομία τον νόμο της συνήθειας.
Η συνήθεια αναπτύσσεται από το περιβάλλον, από το να κάνεις το ίδιο πράγμα με τον ίδιο τρόπο ξανά και ξανά, από την επανάληψη, από το να κάνεις τις ίδιες σκέψεις ξανά και ξανά, και όταν σχηματιστεί, μοιάζει με τσιμεντόλιθο που έχει σκληρύνει και είναι δύσκολο να σπάσει.
Η συνήθεια είναι η βάση κάθε μνημονικής εκπαίδευσης, γεγονός που εύκολα μπορείς να επιδείξεις, για να θυμάσαι το όνομα του ατόμου που μόλις συνάντησες, εάν το επαναλάβεις ξανά και ξανά, ώσπου να το προσηλώσεις μόνιμα και γερά στον νου σου.
«Η δύναμη της εκπαίδευσης είναι τόσο μεγάλη, που μπορούμε να καλουπώσουμε τον νου και τους τρόπους του νέου σε όποια μορφή θέλουμε και να διαμορφώσουμε συνήθειες, οι οποίες θα παραμείνουν μόνιμα».
Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, όταν ο νους είναι υπεράνω του περιβάλλοντος, ο ανθρώπινος νους αντλεί από το περιβάλλον το υλικό από το οποίο δημιουργείται η σκέψη και η συνήθεια αποκρυσταλλώνει αυτή τη σκέψη σε μόνιμο προσάρτημα και την αποθηκεύει στο υποσυνείδητο, όπου γίνεται ζωτικό τμήμα της προσωπικότητάς μας, επηρεάζοντας αθόρυβα τις πράξεις μας, μορφοποιώντας τις προκαταλήψεις και τις τάσεις μας και ελέγχοντας τη γνώμη μας.
Ένας μεγάλος φιλόσοφος είχε κατά νου τη δύναμη της συνήθειας όταν είπε, «πρώτα υπομένουμε, μετά οικτίρουμε και τελικά ασπαζόμαστε», μιλώντας για τον τρόπο με τον οποίο έντιμοι άνθρωποι καταλήγουν στο έγκλημα.
Η συνήθεια μπορεί να παρομοιαστεί με τα αυλάκια ενός δίσκου φωνογράφου, ενώ ο νους με τη βελόνα που τρέχει στο αυλάκι. Όταν μια συνήθεια έχει καλοσχηματιστεί (με την επανάληψη της σκέψης ή της ενέργειας), ο νους προσαρμόζεται σε αυτήν και την ακολουθεί τόσο πιστά, όσο η βελόνα του φωνόγραφου ακολουθεί την αυλακιά στον δίσκο, ανεξάρτητα από τη φύση της συνήθειας.
(Απόσπασμα από το βιβλίο Ο Νόμος της Επιτυχίας)