Απόδραση από το Σπήλαιο – Έγινα παρατηρητής

Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν συμβεί ένα γεγονός, πιστεύουν ότι μπορεί να καθορίσει το τελικό αποτέλεσμα στη ζωή τους. Δεν αντιλαμβάνονται, ότι έχουν την δυνατότητα να παρέμβουν διαμορφώνοντας ένα τελικό αποτέλεσμα, προς όφελός τους.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Αλλάζοντας την ερμηνεία που δίνουν στο γεγονός που τους συνέβη. Δίνοντας μία διαφορετική ερμηνεία, αντίστοιχα και η αντίδραση τους στο γεγονός, θα είναι διαφορετική. Το γεγονός από μόνο του, δεν έχει την δυνατότητα να επιφέρει ούτε αρνητικές, ούτε θετικές επιπτώσεις. Η ερμηνεία μας όμως, μπορεί!!!

Για να προκύψει παρατήρηση, σημαντικό είναι να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος. Η καλύτερη επιλογή που μπορούμε να κάνουμε όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα συμβάν, είναι συνειδητά να μην αντιδράσουμε καθόλου. Όσο και αν είμαστε λογικά όντα, οι αντιδράσεις μας απέναντι στα γεγονότα είναι συναισθηματικές. Ξαφνικά, σταματά η λογική σκέψη και κυριαρχεί το συναίσθημα που προκάλεσε την κατάσταση.

Ένα ρητό λέει:   «Όταν τα συναισθήματα αυξάνονται, το IQ μας μειώνεται».

Και δεν αναφέρομαι στον δείκτη ευφυΐας, αλλά στις λειτουργίες του τμήματος του εγκεφάλου που συνδέεται με την λογική σκέψη.

Θυμάμαι ότι είχα γράψει σε ένα μεγάλο χαρτί, που το είχα κολλήσει σε εμφανές σημείο στο δωμάτιό μου: «Δουλειά μου δεν είναι να κρίνω αυτό που μου συμβαίνει…δουλειά μου είναι να το παρατηρώ».

Οι συμπεριφορικοί ψυχολόγοι αναφέρουν ότι βρισκόμαστε σε δύο βασικές καταστάσεις όταν σκεφτόμαστε. Στην πρώτη κατάσταση σκεφτόμαστε λογικά και συγκεντρωμένα. Η δεύτερη κατάσταση είναι η κατάσταση στην οποία απειλείται η ζωή μας ή η ζωή αγαπημένων μας προσώπων, οπότε δεν σκεφτόμαστε ούτε λογικά ούτε συγκεντρωμένα, κάτι, προφανώς, που είναι απολύτως φυσιολογικό, διότι είμαστε σε φάση απόδρασης ή επιβίωσης. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μπαίνουμε στη δεύτερη έντονη κατάσταση ακόμη και κατά τη διάρκεια μίας απλής ημέρας, όταν συμβεί κάτι που θα μας αναστατώσει. Παρ’ όλο που δεν απειλείται η ζωή μας, σταματάμε να σκεφτόμαστε λογικά και επιλέγουμε τη δεύτερη μορφή αντίδρασης. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε αντιδράσει υπερβολικά, χωρίς να απειλούμαστε ουσιαστικά;