Στην ερώτηση γιατί λέμε ψέματα στον εαυτό μας τι απαντάμε;
Σίγουρα υπάρχει η περίπτωση της γνωστικής ασυμφωνίας, κατά την οποία προσπαθούμε να ξεφορτωθούμε τη δυσαρμονία που προκαλείται όταν οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις μας αποκλίνουν από τις πράξεις μας. Είναι όμως μόνο αυτό; Σίγουρα όχι. Άρα, μήπως και για να αποφύγουμε την αλλαγή ή την ανάληψη της ευθύνης και της φροντίδας του εαυτού μας; Αλήθεια, πόσες φορές δεν έχουμε αποφύγει μια σύγκρουση υπό την πίεση και τον φόβο της αποτυχίας, επιλέγοντας να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας; Πόσες φορές δεν καταπιέζουμε τα θέλω μας, δεν παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας, δεν κρύβουμε τις επιθυμίες μας αρκεί μόνο να μην πληγώσουμε τους άλλους;
Πολλές φορές φτάνουμε στο σημείο να προσπαθούμε να πηγαίνουμε την αντίσταση στην αλλαγή* ένα βήμα παρακάτω, προσπαθώντας να επιβεβαιώσουμε ένα ψέμα, ένα μικρό αθώο ψέμα που επουλώνει τις πληγές μας. Μερικές φορές από αδυναμία, φτάνουμε στο σημείο να δικαιολογούμε μια άδικη απόφαση, ή αφηνόμαστε στην τύχη και στις καλές προθέσεις των άλλων ώστε να μπορέσουμε να αλλάξουμε τις ζωές μας.
Σε έναν κόσμο άκρως ανταγωνιστικό, ολοένα και λιγότερο αγγελικό, υπάρχουν και τα κατά συνθήκη ψεύδη, τα μικρά αυτά «λευκά», αθώα ψεματάκια που έρχονται απλά για να λειάνουν γωνίες, που δεν πληγώνουν που δεν κάνουν κακό και που για ορισμένους μοιάζουν λυτρωτικά. Δεν θα πω να μην τα δαιμονοποιήσουμε, δεν θα πω να τα αφορίσουμε, είναι και αυτά μέρος της καθημερινότητάς μας και ζητούν το αντίπαλο δέος, τις κατά συνθήκην αλήθειες για τις οποίες όλοι μας είμαστε ηθικά υπερήφανοι όταν τις υπηρετούμε.
Ο καθένας φυλάει και ένα μικρό ψέμα για τον εαυτό του, το κρύβει, το θάβει βαθιά στις ντουλάπες της μνήμης του, με την ελπίδα να μείνει εκεί για πάντα. Η αλήθεια για αυτό το ψέμα είναι πως δεν αντέχει τη μοναξιά, κάποια στιγμή θα επιστρέψει για να σου θυμίσει την πραγματικότητα, τους λόγους για τους οποίους το είχες κάνει δώρο στον εαυτό σου και θα ζητήσει τα ρέστα.
Η σιωπή είναι η πιο δυνατή αντίσταση, όπως και το ψέμα στον εαυτό μας η μεγαλύτερη παγίδα μέσα στην οποία οδηγούμε για κάθαρση τις αδύναμες πτυχές του εαυτού μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Χαρόπουλου “Με την Πρώτη”
