Σε ένα από τα μεγάλα πολυκαταστήματα του Σικάγου, παρέστην μάρτυρας ενός περιστατικού που φανέρωνε τη σπουδαιότητα του αυτοελέγχου. Μια μεγάλη ουρά με γυναίκες έστεκε μπροστά από το γραφείο παραπόνων για να πουν το πρόβλημά τους και τα ελαττώματα του καταστήματος στη νεαρή κοπέλα που ήταν υπεύθυνη. Μερικές από αυτές συμπεριφέρονταν θυμωμένα και παράλογα, ενώ άλλες έκαναν προσβλητικές παρατηρήσεις. Η κοπέλα στον γκισέ δεχόταν τις τσαντισμένες γυναίκες χωρίς την παραμικρή έκφραση απέχθειας προς τις παρατηρήσεις τους. Με το χαμόγελο στα χείλη έστελνε τις γυναίκες στο κατάλληλο τμήμα με τέτοια γοητευτική χάρη και νηφαλιότητα που θαύμασα τον αυτοέλεγχό της.
Πίσω της έστεκε μια άλλη κοπέλα που κρατούσε σημειώσεις σε φύλλα χαρτί και της τα πάσαρε, ενόσω οι γυναίκες στην ουρά την έπρηζαν με τα παράπονά τους. Τα χαρτάκια περιείχαν το «ζουμί» από όσα έλεγαν οι γυναίκες στην ουρά, εάν αφαιρούσες το φαρμάκι και την τσαντίλα.
Η χαμογελαστή κοπέλα στον γκισέ που «άκουγε» τα παράπονα, ήταν θεόκουφη! Η βοηθός τής έδινε όλα τα απαραίτητα στοιχεία με τις σημειώσεις.
Εντυπωσιάστηκα τόσο με τη μέθοδο, που ζήτησα να δω τον διευθυντή του καταστήματος και να του κάνω μερικές ερωτήσεις. Αυτός με πληροφόρησε ότι είχε επιλέξει κουφή κοπέλα για μία από τις πιο απαιτητικές και σημαντικές θέσεις του καταστήματος, επειδή δεν είχε καταφέρει να βρει άλλον με επαρκή αυτοέλεγχο για να καλύψει τη θέση.
Ενώ έστεκα και παρατηρούσα την ουρά των θυμωμένων γυναικών, παρατήρησα και τι ευνοϊκή επίδραση ασκούσε πάνω τους το χαμόγελο της κοπέλας στον γκισέ. Έρχονταν μπροστά της γρυλίζοντας σαν λύκοι και έφευγαν ήμερες και ήπιες σαν προβατάκια. Στην πραγματικότητα, κάποιες έφευγαν με συνεσταλμένο ύφος, επειδή ο αυτοέλεγχος της κοπέλας τις είχε κάνει να ντρέπονται.
Από τότε που παρατήρησα τη σκηνή, κάθε φορά που εκνευριζόμουν με σχόλια που δεν μου άρεσαν, σκεφτόμουν τη νηφαλιότητα και τον αυτοέλεγχο της κοπέλας στον γκισέ. Και συχνά σκεφτόμουν ότι όλοι θα έπρεπε να έχουν ένα ζευγάρι «νοητικές ωτοασπίδες», που θα τις βάζουν στα αυτιά τους μερικές φορές. Προσωπικά έχω αναπτύξει τη συνήθεια να κλείνω τα αυτιά μου στις περισσότερες χαζές και άνευ ουσίας λογομαχίες, έχοντας αποφασίσει να τις απεχθάνομαι. Η ζωή είναι πολύ μικρή και έχουμε αρκετή δημιουργική δουλειά μπροστά μας, για να δικαιολογούμαστε να αντιχτυπάμε τον καθένα που μας λέει ό,τι δεν θέλουμε να ακούσουμε.