Υπάρχουν μυριάδες μορφές φόβου, αλλά καμία δεν είναι πιο θανάσιμη από τον φόβο της φτώχειας και των γηρατειών. Ζορίζουμε το σώμα μας λες και είναι σκλάβος, επειδή φοβόμαστε τόσο πολύ τη φτώχεια και θέλουμε να αποθησαυρίσουμε χρήμα για –τι άλλο;– τα γηρατειά! Αυτή η κοινή μορφή φόβου μας σέρνει από τη μύτη, σε σημείο να εξαντλήσουμε το σώμα και να προκαλέσουμε αυτό ακριβώς που πασχίσαμε να αποφύγουμε.
Τι τραγικό να βλέπεις έναν άνθρωπο να ζορίζεται ανελέητα, ενώ πλησιάζει το ορόσημο των σαράντα –την ηλικία που αρχίζει να ωριμάζει διανοητικά. Στα σαράντα ο άνθρωπος μπαίνει στην ηλικία που μπορεί να δει, να κατανοήσει και να αφομοιώσει τη γλώσσα της Φύσης, όπως εκφράζεται στα δάση, στα ρυάκια, στα πρόσωπα των ενηλίκων και των παιδιών, αλλά αυτός ο δαιμονικός φόβος τον ποδηγετεί τόσο γερά, που ο άνθρωπος τυφλώνεται και χάνεται στον λαβύρινθο των αλληλοσυγκρουόμενων επιθυμιών. Ο άνθρωπος παύει να βλέπει την αρχή της οργανωμένης προσπάθειας και αντί να εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις της Φύσης ολόγυρά του και να τις κάνει να τον ανυψώσουν σε μεγάλα κατορθώματα, τις αψηφά και αυτές γίνονται δυνάμεις καταστροφής.