Συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχουν δυσάρεστα και ευχάριστα συναισθήματα, παρά μόνο συναισθήματα. Έτσι, αποδέχτηκα όλα αυτά που ονόμαζα μέχρι χθες «δυσάρεστα» συναισθήματα. Ανησυχία, απογοήτευση, μοναξιά, φόβος, ενοχές, ανεπάρκεια, υπερφόρτωση, απελπισία, πόνος, κ.ο.κ. Αναγνώρισα ότι αυτά τα συναισθήματα είναι φίλοι μου, ότι αποτελούν τον εσωτερικό μου συναγερμό! Είναι ο τρόπος που το μικρό παιδί μέσα μου με προειδοποιεί κάθε φορά που παρεκκλίνω από την πορεία μου, κάθε φορά που αντιστέκομαι στις αλλαγές και εναντιώνομαι στη συμπαντική ροή. Συμφιλιώθηκα, λοιπόν, με όλα αυτά τα συναισθήματα, τα οποία αποκωδικοποίησα, αξιοποιώντας τα μηνύματα που μου έστελναν, προς όφελός μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι, όχι απλά τα αποφεύγουν ή τα ‘’κουκουλώνουν’’, αλλά δεν μπορούν καν να διακρίνουν τι νιώθουν και αισθάνονται. Ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς, για πολλά χρόνια στη ζωή μου. Θα μοιραστώ μαζί σας τα πιο σημαντικά από αυτά.
ΜΟΝΑΞΙΑ: Μετά την κατάθλιψη, η μοναξιά θα αποτελέσει τη νέα μάστιγα του 21ου αιώνα. Το συγκεκριμένο αίσθημα το νιώθουμε όταν αποσυνδεόμαστε συναισθηματικά από τους άλλους, οδηγούμενοι στην απομόνωση, βιώνοντας την εγκατάλειψη.
Το μήνυμα της μοναξιάς μας προειδοποιεί ότι έχουμε ανάγκη από συναισθηματική επανασύνδεση με τους ανθρώπους.
Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για μας και είναι πρόθυμοι να σταθούν στο πλάι μας, ως φίλοι, σύντροφοι, κ.ο.κ. Γι’ αυτό βγείτε άμεσα από το καβούκι σας! Προσεγγίστε πρώτοι εσείς τους ανθρώπους και συνδεθείτε συναισθηματικά μαζί τους. Επικοινωνήστε με παλιούς φίλους και επιδιώξτε να τους δείτε. Αν νιώθετε την ανάγκη να δημιουργήσετε μία συντροφική σχέση, γίνετε πιο εξωστρεφείς. Γραφτείτε σε κάποιον χορευτικό, πολιτιστικό, ή άλλον σύλλογο, ώστε να γνωρίσετε άτομα με κοινά ενδιαφέροντα. Οδηγηθείτε στην προσφορά, όπου κι εκεί θα γνωρίσετε ανθρώπους που νιώθουν την ίδια ανάγκη να προσφέρουν. Θυμάμαι τον εαυτό μου, εκείνα τα δύσκολα χρόνια της κατάθλιψης, να μην απαντώ σε τηλέφωνα γνωστών και φίλων, επειδή ντρεπόμουν για την κατάστασή μου. Έτσι, μετά από κάποιο διάστημα, απομονώθηκα, ένιωθα ότι δεν είχα κανέναν δίπλα μου. Αυτό το συμπέρασμα ουσιαστικά ήταν αυθαίρετο. Διότι η αλήθεια ήταν ότι υπήρχαν άνθρωποι που νοιάζονταν για μένα, όμως εγώ είχα απομακρυνθεί από όλους.
(Απόσπασμα από το βιβλίο Απόδραση από το Σπήλαιο)